Die Big Texan Steak Ranch, volgens de
Lonely Planet de ultieme Texaanse steakbeleving, moeten we natuurlijk wel even
bekijken. Wat een verschrikkelijke lelijkheid! Het bedrijf schreeuwt je overal
tegemoet door de kleuren, de billboards en de Telegraafletters 2.0. Grootste
trekker volgens de Lonely Planet is dat als je hier je steak van 72 oz (… gram)
inclusief de sides binnen een uur weet op te eten, je de normale prijs van $ 72
niet hoeft te betalen. Mensen die meedoen aan de wedstrijd zitten in het midden
van het restaurant, zodat iedereen kan toekijken. Slechts 20 % zou het
daadwerkelijk redden.
We rijden door naar de Cadillac Ranch, een
van de highlights van Amarillo. Het in ons hoofd bestaande beeld van mooie oude
Cadillacs die ingegraven staan in een zandvlakte onder de brandende zon, blijkt
niet helemaal te kloppen. De ranch blijkt een grote modderpoel in een maisveld
vlak naast de snelweg. De Cadillacs zijn bespoten met graffiti en natuurlijk
staat er een verkoper met spuitbussen bij. Bespuiten gaat nu even niet (dus
geen BBL reclame op ‘s werelds beroemdste autokerkhof), tenzij we een modderbad
voor lief nemen. Aan de verzopen schoenen tussen de auto’s te zien, zijn er
toch genoeg mensen die de uitdaging aangaan.
De weg van Amarillo naar San Angelo rijden
we via de landelijke route. We komen door mini-dorpen als Turkey, White Flat en
Matador, waar vaak de helft van de huizen leegstaat. Op kruisingen van wegen is
meestal wel een benzinepomp te vinden, zo ook in Matador. Dit zijn gave
bedrijven: naast de benzine is er een allegaartje aan spullen te koop, van oordoppen
tot vishaakjes en alles ertussen. Vaak zijn de eigenaren tevens burgerbakker en
ruikt de hele zaak naar oud frituurvet.
Bob Wills was zo’n plaatselijke
beroemdheid in Matador. In de jaren 30 bouwde hij hier naast zijn benzinepomp een
restaurant met een van afstand te zien verlicht torentje: Bob’s Oil Well. Doel:
reclame. Dit lukte wonderwel en het torentje is er nog steeds, inclusief een
historic marker waar Amerikanen zo gek op zijn.
We zakken de hele highway 70 af naar het
zuiden. In de dorpen zien we overal hetzelfde beeld: de zo mooie historische
kernen zijn verworden tot een allegaartje aan winkeltjes waar niemand behoefte
aan heeft en waar dus geen barst te doen is. De oude panden worden niet of
slecht onderhouden en zo verdwijnen ze uiteindelijk vanzelf. De bedrijvigheid
heeft zich verplaatst naar de buitengebieden, waar de grote ketenzaken in
winkelcentra bij elkaar zitten. Doodzonde.
buitje onderweg
Bij San Angelo checken we in in een
Marriot hotel waar we vrijwel de enige gasten zijn. We hebben het zwembad dan
ook voor ons alleen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten