31 juli: Big Bend NP

Marathon ligt zo’n 65 mijl boven Big Bend, een goed uur rijden. De weg ernaar toe is al mooi: het bergachtige en ruime Amerika waar je eindeloos ver kunt kijken - precies dat waarom wij Amerika zo mooi vinden. Bij de ingang kopen we een jaarpas voor de nationale parken. Waardeloos dat het nu 31 juli is, want als we op 1 augustus binnen waren gegaan had de pas tot en met augustus 2018 gegolden en had dus ook volgend jaar gebruikt kunnen worden. De dame achter het loket is echter onverbiddelijk: ons leuke plannetje om nu een dagpas te kopen en die morgen in mindering te brengen op de jaarpas gaat niet door.

Big Bend is een enorm groot park, maar bezoekers zijn er maar weinig. Wat een verschil met de andere nationale parken die we hebben gezien. Als je in Yosemite de beer zelf nog niet gezien had, wist je al wel dat hij in de buurt was door de enorme file die op de weg stond. Bij de Grand Canyon is het dringen om de kloof te kunnen zien en in Yellowstone loop je in file over de boardwalks langs de pruttelpotten en geysers. In Big Bend zijn amper bezoekers. Bij de visitor centers staan hooguit twee auto's (inclusief die van ons) en op de weg komen we nauwelijks verkeer tegen. 

De Rio Grande rivier in Big Bend vormt een natuurlijke grens van 118 mijl tussen Mexico en Amerika. In Big Bend zijn verschillende ecosystemen: rondom de rivier, een woestijngebied en de bergen; elk met zijn eigen klimaat, flora en fauna.

De Rio Grande komt uit Colorado en heeft in de loop der eeuwen voor enorme canyons gezorgd. De Big Bend woestijn is onderdeel van de grote Chihuhuan Desert. Doordat deze aan drie kanten omringd is door hoge bergen, valt hier alleen regen in de maanden juli tot oktober. De Chisos bergen vormen een soort groene oase in de woestijn. Doordat het hier meer regent en koeler is, zie je hier grassen, struiken, bomen en bloeiende planten die je elders in Big Bend niet ziet.  

We zien de verschillende ecosystemen vandaag alle drie. Eerst gaan we naar het bezoekerscentrum in Chisos Basin. Ons plan om een loop te rijden via de westkant van het park, gaat niet helemaal lukken. Onderdeel van de loop is een dirt road van 35 mijl. De dame in het visitor center raadt ons dit echter ten zeerste af, in verband met de overmatige hitte en de slechte staat van de weg. “Only possible in a 4WD and with an extra set of tires.” Deze waarschuwing slaan we maar niet in de wind, dus de weg terug zal dezelfde zijn als heen. In Chisos Basin lopen we de trail naar ‘The Window’, een doorkijkje tussen de bergen naar het enorme bassin. Mooi uitzicht, vooral beroemd vanwege de zonsondergang die hier prachtig zou zijn.

Via de Ross Maxwell Scenic Drive rijden we naar de Santa Elena Canyon. Onderweg komen we alle ecosystemen tegen: van het overmatig groene berggebied tot de kale berggebieden met cactussen en agaven.

Als je de Rio Grande door de Santa Elena Canyon ziet kronkelen, kun je niet voorstellen dat deze rustige rivier zo’n ongelooflijk grote canyon heeft doen ontstaan. Trump zou willen dat langs de hele grens met Mexico zulke immense natuurstenen muren staan als hier.

In verband met de extreme temperatuur van 105 graden, die in de Elena Canyon oploopt tot zelfs 111 graden (44 gr C), wagen we ons buiten wat uitzichtpunten weinig buiten de auto. Het lopen van trails wordt door de bezoekerscentra ook afgeraden in deze temperaturen, tenzij je heel vroeg in de ochtend hier bent.

Rond 17 uur liggen we weer met een boek bij het zwembad. Genieten!

Ons eten komt vandaag uit de minisupermarkt, waar de eigenaar ook pizza’s bakt. “Give me 20 minutes.” Een echte Amerikaanse pizza, met minstens een half pond pepperoni en dito hoeveelheid kaas. De rest van de avond liggen we aan de tuinslang. 

30 juli: Richting Big Bend NP

Vroeg opstaan vandaag, want we hebben een lange rit voor de boeg. 500 km naar Marathon, een plaatsje in de buurt van Big Bend National Park. Hier zullen we de komende drie nachten in historisch hotel Gage verblijven. Het hotel ligt nog 50 mijl van Big Bend af, maar zag er aantrekkelijker uit dan het enige hotel dat in het park ligt.

We gaan via de gewone highway, die voor een groot deel tweebaans is. Het eerste stuk loopt van San Antonio naar Del Rio. Plat, bos, ranches, leeg. Vanaf Del Rio, dat tegen de Mexicaanse grens ligt, verandert het landschap in een heuvelachtig woestijngebied. Er is nauwelijks bebouwing langs de weg. De enkele huizen die er staan, zijn vervallen en leeg, een verroeste pickup in het gras. Alsof de mensen hun koffers hebben gepakt en alles achterlatend zijn vertrokken.  

Bij een brug over de Pecos rivier lunchen we. Het is de derde brug lezen we, nadat de vorige twee door overstromingen zijn verwoest. Niet voor te stellen als je de rustige rivier zo ziet. Op de rotsen aan de andere kant van het water zien we geiten rennen. Wilde geiten? Een ranch?

De ranches hier herken je alleen aan het bord dat boven een toegangshek staat. We zien vandaag buiten die paar geiten geen runderen, geen paarden, maar wel heel veel ranches. Geen idee wat ze daar dan doen.

Twee van de drie dorpen die we van Del Rio naar Marathon tegenkomen, lijken ook vrijwel uitgestorven. In het derde dorp, Sanderson, zijn nog een paar motels te vinden. Niet de motels waar je vrijwillig gaat slapen overigens; meer het type uit de enge misdaadseries van Netflix.

Van activiteiten die leiden tot een muur tussen Mexico en de VS zien we niets. Op een paar plekken rijden we vlak langs de grens volgens de kaart, maar we zien niet wat nu Mexico is en wat VS. Over de hele route zien we vier keer een border patrol auto rijden, op een dirt road naast de highway. Alsof die Mexicanen in de brandende hitte (het is alweer 100 graden) de grens oversteken. Hoe dan ook, wij kunnen Trump ook geen handje helpen. We zien ze niet, de schichtig rondkijkende mannen met sombrero – zelfs geen sombrero’s die sneaky boven de bosjes uitkomen - of vrouwen in felgekleurde doeken met een kind op de rug.

Rond half 3 zijn we al in Marathon, waar inchecken in het Gage Hotel. Het hotel is fantastisch mooi. De kamers liggen allemaal aan een patio die deels overdekt is en zijn gebouwd in Mexicaanse stijl. Roze muren, kransen van chilipepers aan de wand, verweerde banken, stoelen van riet en leer, dierenkopskeletten, terracotta bloempotten en paardrijzadels rond een mooi aangelegde tuin. Een heerlijk zwembad, waar je ook echt in kunt zwemmen; niet zo’n ding die er op de Booking.com foto’s uitziet als een Olympisch bad maar waar je in werkelijkheid slechts één schoolslagje kunt maken en dan al aan de overkant bent.

Marathon heeft 430 inwoners en is nauwelijks een dorp te noemen. Het leeft bij de gratie van de toeristen die naar Big Bend gaan, en dat zijn er niet zoveel. Big Bend is dan ook echt een uithoek, je moet ver rijden om er te komen. Er is een restaurant, dat hoort bij het hotel. Wat er verder aan restaurants is geweest, is gesloten. De enige supermarkt die er is, is piepklein. Na het kopen van twee yoghurtjes voor morgenvroeg, is de eigenaar voor de rest van de week door zijn voorraad heen. Verder is er een benzinepomp, waar de benzine akelig duur is, nl. $ 2,75. Luxeprobleem, want dit is de prijs per gallon, en een gallon is 3,6 liter. Maar, in de rest van Texas betaalden we amper 2 dollar voor diezelfde gallon. Tanken in Texas is feest!

In Marathon komen elke dag ongeveer evenveel goederentreinen als auto’s voorbij. Treinen kondigen zichzelf aan met luid getoeter. Ze zijn lang, vaak zo’n 75 wagons en soms zelfs met dubbele containers erop. Het spoor ligt pal langs de highway en over beide kun je rustig heen en weer wandelen.   

We besteden de middag met een boek aan het zwembad. Het is warm, zo tegen de 40 graden, maar een heerlijke droge warmte.

’s Avonds eten we in het hotel. Ons plan van een lekker flesje rode wijn bij het diner, wordt echter door the American way of eating in duigen gegooid. Als de margerita en broodjes met kruidenboter net op tafel staan, wordt het voorgerecht al geserveerd. Voordat we de kans hebben er iets van te zeggen, staat het hoofdgerecht op tafel en nog voor de laatste hap daarvan nemen wordt gevraagd of we een dessert willen. Bij ons NOOO wordt het mapje met de rekening uit de zak gehaald en op tafel gelegd. De margerita is nog niet eens op, dat flesje wijn gaat hem niet meer worden. Ongelooflijk, dat tempo hier. Niks genieten van eten; stouw een homp vlees naar binnen en klaar. Op het enquêteformuliertje hebben we een lesje ‘genieten van eten’ en ‘hoe verdien je meer aan je gasten dan je nu doet’ geschreven. Morgen een pizza van de yoghurtmeneer, want die maakt hij ook!