12 augustus: Naar Amarillo

Een vriendelijk zonnetje begroet ons vanochtend na alle nattigheid van gisteren. We rijden vandaag naar Amarillo, waar we een nacht zullen zijn. Amarillo is een stad van meer dan een miljoen inwoners, voor toeristen vooral bekend vanwege de Cadillac Ranch. Omdat de weersvoorspelling voor Amarillo alarmerend slecht is, besluiten we er slechts een nacht te blijven.

Om 10 zitten we in de auto en verlaten Pueblo. Het eerste stuk rijden we via de Interstate. De weg is aangelegd naast de oude Santa Fe trail en is onverwacht mooi: groen, bossen, bergen en graslanden. Zelfs de plaatsen die aan deze weg liggen, zoals Raton en Trinidad, ogen vriendelijker dan de gebruikelijke plaatsen langs snelwegen: door de vele bomen zien de hotel/fastfoodstraten er ineens heel anders uit. Het lijkt alsof we door een miniatuurtreinlandschap rijden.

Bij Raton verlaten we de Interstate voor de ‘Corridor to the plains’. Heuvels en bergen maken plaats voor graslanden met runderen. Over ruimtegebrek hebben die beesten hier niet te klagen. We rijden door tot Clayton, een voor de helft verlaten plaats aan HW 64. Omdat we ook een stukje Oklahoma mee willen pakken, hier zijn we nooit geweest, nemen we een binnenweggetje naar Seneca. Aan deze weg komen we twee grote bedrijven tegen met honderden koeien die bij elkaar op omheinde grondstukken staan. Cattle feeders volgens de bordjes. Geen idee wat dit voor bedrijven zijn.

Seneca bestaat uit twee boerderijen en heeft toch een vermelding op de landkaart! Voor de rest zien we hier niets dan eindeloze glooiende plains  met runderen.

Het uitstapje naar Oklahoma was een ware belevenis. Met een TomTom die geen idee had waar we waren en een wegenatlas die ook het spoor bijster leek, reden we over volkomen onbekende wegen en rough roads langs onbestaande plaatsen in de veronderstelling dat we nooit meer in de bewoonde wereld terecht zouden komen. En toen ineens, na drie kwartier hobbelen, was daar een match met de wegenatlas. Geen idee hoe we op dat punt zijn gekomen, maar er was in elk geval een weg terug uit ‘the land of nothing’.  

We rijden via een landbouwgebied (mais mais mais) naar Dalhart, een plaats waar weer echte mensen wonen. Dalhart bestaat voor een belangrijk deel uit graansilo’s; old school exemplaren van steen en moderne van plaatmetaal. Alle silo-complexen liggen aan een spoorweg; onderweg zagen we de ellenlange treinen al rijden.

De laatste 70 mijl naar Amarillo zijn niet zo plat als we hadden verwacht. En van de beloofde heavy thunderstorms zien we nog niet zo veel. Amerikanen weten van overdrijven, maar om heavy thunderstorms nou te verwarren met een halfbewolkte hemel gaat wat ver.

Bij het inchecken in het Drury Hotel, aan de noordkant van Amarillo, blijken we midden in het bij dit hotel dagelijks borreluur te vallen. Leuke verrassing J Drie borrels per persoon zijn free, inclusief snacks. De snacks blijken voor ons een volledige maaltijd te zijn, dus we hoeven niet meer  naar de Big Texan Steak Ranch om te eten. Met een glas wijn en een margherita, een gepofte aardappel, salade, chili, macaroni, hotdogs en tortillachips met diverse sausjes zitten we bommetje vol. En dat heet hier dan een lichte snack!