14-18 augustus: In een cabin in Hill Country

Naast het hotel zit een western kledingzaak. Laarzen bij een korte broek staan niet echt stoer, dus Henk sjort zich bij een temperatuurtje van dik in de 30 graden in een lange broek. Leve de alom aanwezige airco. Laarzen en broek gekocht en op naar Fredericksburg.

In San Angelo bekijken we Block one, het historisch centrum. Same old song: er is maar weinig van over. We zien Eggemeyer's general store, een van de overblijfselen van lang geleden. Een general store is dan ook echt genereral; verzin het maar, het is er te koop. 

We rijden door Hill Country, een mooie streek. Het landschap lijkt op een hogere versie van Zuid-Limburg. Het is groen, er is veel bos en er liggen langs de weg vrijwel alleen maar grote ranches. Opvallend zijn de megagrote huizen die op de heuveltoppen zijn gebouwd; alsof de Texaanse ranch-eigenaar van bovenaf zijn imperium in de gaten wil houden. Alle ranches zijn omheind met hoge hekken om te voorkomen dat herten het terrein op komen. En herten zien we inderdaad veel.

Courthouse Mason - elke county heeft zijn eigen courthouse.

Fredericksburg is het centrum van Hill Country. Het is een van oorsprong Duitse nederzetting en inderdaad alles ademt Duits: van Herzlich Wilkommen tot de Fünfkinder Road. Adolfs Biergarten doet ons toch even schrikken, maar gelukkig blijkt het gewoon Altdorfs Biergarten te heten; er hing een tak voor de l en de t.

Van Fredericksburg is meer overgebleven dan van de andere dorpen die we deze reis hebben gezien. Mooie historische panden uit de tijd van de settlers, die hier rond 1870 waren. De oude panden worden hier in elk geval goed onderhouden, ook al is het voor de toeristen. Er is een groot stadspark, met een beeld van een indiaan en een settler die de vredespijp roken (zou het hebben geholpen?) en andere historische wetenswaardigheden.

We hebben voor de komende vier nachten een cabin gehuurd aan de Spring Creek, 12 mijl buiten Fredericksburg. Het blijkt een fantastische plek: op het platteland met uitzicht op een riviertje. Om de cabin te openen, moeten we een code intypen in een kastje naast de deur. In dit kastje vinden we de sleutel. Als blijkt dat de wifi niet werkt, krijgen we een andere cabin toegewezen. Ook goed!

De cabin is fantastisch: een grote kamer annex keuken en slaapkamer, badkamer en een overkapte patio met een hot tub erop. Zelfs wasmachine en droger zijn aanwezig. Een kudde schapen en twee ezels lopen vrij rond, kolibri’s zwermen rond de patio en aan de overkant lopen herten.

Bij Walmart halen we sla en vlees voor op de barbecue. Het wordt de lekkerste steak ooit!

De vier dagen in de cabin zijn zalig. Chillen, Fredericksburg bekijken, barbecueën, beetje werken, slapen en dobberen in de hot tub (die we in verband met de hitte hebben ingesteld op 80 graden in plaats van de gebruikelijke 98!). Schaapjes tellen (letterlijk), ezels aaien en kolibri 's bewonderen. Mooi leven. 

100 soorten butters en relish proeven 

Jagershokken op palen bij Walmart te koop. Hertenvoer idem. Strooien en schieten maar.  

Tijdens een avondwandeling zien we twee onbekende beesten graven rond een boom. Ze laten zich gewillig bekijken en zijn absoluut niet schuw. Als we het later opzoeken, blijken het gordeldieren te zijn geweest, een soort die in de VS alleen voorkomt in Louisiana en het zuiden van Texas.

Aanhoudende voet-ellende: het gat in de voet is er nog steeds en wil maar niet dichtgroeien. Elke keer als ik denk dat het nu goed is, knapt de boel weer open. Lange wandelingen zijn er niet bij deze vakantie. 

Fantastische zonsondergangen vanaf de patio 

Een van de vele in Fredericksburg 

Activiteiten van de anti-abortus lobby 

13 augustus: Cadillacs en San Angelo

Die Big Texan Steak Ranch, volgens de Lonely Planet de ultieme Texaanse steakbeleving, moeten we natuurlijk wel even bekijken. Wat een verschrikkelijke lelijkheid! Het bedrijf schreeuwt je overal tegemoet door de kleuren, de billboards en de Telegraafletters 2.0. Grootste trekker volgens de Lonely Planet is dat als je hier je steak van 72 oz (… gram) inclusief de sides binnen een uur weet op te eten, je de normale prijs van $ 72 niet hoeft te betalen. Mensen die meedoen aan de wedstrijd zitten in het midden van het restaurant, zodat iedereen kan toekijken. Slechts 20 % zou het daadwerkelijk redden.

We rijden door naar de Cadillac Ranch, een van de highlights van Amarillo. Het in ons hoofd bestaande beeld van mooie oude Cadillacs die ingegraven staan in een zandvlakte onder de brandende zon, blijkt niet helemaal te kloppen. De ranch blijkt een grote modderpoel in een maisveld vlak naast de snelweg. De Cadillacs zijn bespoten met graffiti en natuurlijk staat er een verkoper met spuitbussen bij. Bespuiten gaat nu even niet (dus geen BBL reclame op ‘s werelds beroemdste autokerkhof), tenzij we een modderbad voor lief nemen. Aan de verzopen schoenen tussen de auto’s te zien, zijn er toch genoeg mensen die de uitdaging aangaan.

De weg van Amarillo naar San Angelo rijden we via de landelijke route. We komen door mini-dorpen als Turkey, White Flat en Matador, waar vaak de helft van de huizen leegstaat. Op kruisingen van wegen is meestal wel een benzinepomp te vinden, zo ook in Matador. Dit zijn gave bedrijven: naast de benzine is er een allegaartje aan spullen te koop, van oordoppen tot vishaakjes en alles ertussen. Vaak zijn de eigenaren tevens burgerbakker en ruikt de hele zaak naar oud frituurvet.

Bob Wills was zo’n plaatselijke beroemdheid in Matador. In de jaren 30 bouwde hij hier naast zijn benzinepomp een restaurant met een van afstand te zien verlicht torentje: Bob’s Oil Well. Doel: reclame. Dit lukte wonderwel en het torentje is er nog steeds, inclusief een historic marker waar Amerikanen zo gek op zijn.

We zakken de hele highway 70 af naar het zuiden. In de dorpen zien we overal hetzelfde beeld: de zo mooie historische kernen zijn verworden tot een allegaartje aan winkeltjes waar niemand behoefte aan heeft en waar dus geen barst te doen is. De oude panden worden niet of slecht onderhouden en zo verdwijnen ze uiteindelijk vanzelf. De bedrijvigheid heeft zich verplaatst naar de buitengebieden, waar de grote ketenzaken in winkelcentra bij elkaar zitten. Doodzonde. 

 buitje onderweg 

Bij San Angelo checken we in in een Marriot hotel waar we vrijwel de enige gasten zijn. We hebben het zwembad dan ook voor ons alleen!