31 juli: Big Bend NP

Marathon ligt zo’n 65 mijl boven Big Bend, een goed uur rijden. De weg ernaar toe is al mooi: het bergachtige en ruime Amerika waar je eindeloos ver kunt kijken - precies dat waarom wij Amerika zo mooi vinden. Bij de ingang kopen we een jaarpas voor de nationale parken. Waardeloos dat het nu 31 juli is, want als we op 1 augustus binnen waren gegaan had de pas tot en met augustus 2018 gegolden en had dus ook volgend jaar gebruikt kunnen worden. De dame achter het loket is echter onverbiddelijk: ons leuke plannetje om nu een dagpas te kopen en die morgen in mindering te brengen op de jaarpas gaat niet door.

Big Bend is een enorm groot park, maar bezoekers zijn er maar weinig. Wat een verschil met de andere nationale parken die we hebben gezien. Als je in Yosemite de beer zelf nog niet gezien had, wist je al wel dat hij in de buurt was door de enorme file die op de weg stond. Bij de Grand Canyon is het dringen om de kloof te kunnen zien en in Yellowstone loop je in file over de boardwalks langs de pruttelpotten en geysers. In Big Bend zijn amper bezoekers. Bij de visitor centers staan hooguit twee auto's (inclusief die van ons) en op de weg komen we nauwelijks verkeer tegen. 

De Rio Grande rivier in Big Bend vormt een natuurlijke grens van 118 mijl tussen Mexico en Amerika. In Big Bend zijn verschillende ecosystemen: rondom de rivier, een woestijngebied en de bergen; elk met zijn eigen klimaat, flora en fauna.

De Rio Grande komt uit Colorado en heeft in de loop der eeuwen voor enorme canyons gezorgd. De Big Bend woestijn is onderdeel van de grote Chihuhuan Desert. Doordat deze aan drie kanten omringd is door hoge bergen, valt hier alleen regen in de maanden juli tot oktober. De Chisos bergen vormen een soort groene oase in de woestijn. Doordat het hier meer regent en koeler is, zie je hier grassen, struiken, bomen en bloeiende planten die je elders in Big Bend niet ziet.  

We zien de verschillende ecosystemen vandaag alle drie. Eerst gaan we naar het bezoekerscentrum in Chisos Basin. Ons plan om een loop te rijden via de westkant van het park, gaat niet helemaal lukken. Onderdeel van de loop is een dirt road van 35 mijl. De dame in het visitor center raadt ons dit echter ten zeerste af, in verband met de overmatige hitte en de slechte staat van de weg. “Only possible in a 4WD and with an extra set of tires.” Deze waarschuwing slaan we maar niet in de wind, dus de weg terug zal dezelfde zijn als heen. In Chisos Basin lopen we de trail naar ‘The Window’, een doorkijkje tussen de bergen naar het enorme bassin. Mooi uitzicht, vooral beroemd vanwege de zonsondergang die hier prachtig zou zijn.

Via de Ross Maxwell Scenic Drive rijden we naar de Santa Elena Canyon. Onderweg komen we alle ecosystemen tegen: van het overmatig groene berggebied tot de kale berggebieden met cactussen en agaven.

Als je de Rio Grande door de Santa Elena Canyon ziet kronkelen, kun je niet voorstellen dat deze rustige rivier zo’n ongelooflijk grote canyon heeft doen ontstaan. Trump zou willen dat langs de hele grens met Mexico zulke immense natuurstenen muren staan als hier.

In verband met de extreme temperatuur van 105 graden, die in de Elena Canyon oploopt tot zelfs 111 graden (44 gr C), wagen we ons buiten wat uitzichtpunten weinig buiten de auto. Het lopen van trails wordt door de bezoekerscentra ook afgeraden in deze temperaturen, tenzij je heel vroeg in de ochtend hier bent.

Rond 17 uur liggen we weer met een boek bij het zwembad. Genieten!

Ons eten komt vandaag uit de minisupermarkt, waar de eigenaar ook pizza’s bakt. “Give me 20 minutes.” Een echte Amerikaanse pizza, met minstens een half pond pepperoni en dito hoeveelheid kaas. De rest van de avond liggen we aan de tuinslang.