27 juli: Op avontuur in het Emergency Center

De rit van Webster naar Corpus Christi is niet iets om te onthouden. Vlak, saai, blij vlagen foeilelijk, olieraffinaderijen en oliegerelateerde industrie en gigantische katoenvelden. Reden om naar Corpus Christi te gaan is dat we nog een paar dagen aan het strand willen zijn.

We hebben een kamer geboekt in het Radisson hotel, een hotel dat op het strand ligt. Onze kamer ligt op de bovenste verdieping en heeft uitzicht op zee en het Lexington marineschip dat nu een museum is. Het hotel ligt inderdaad fantastisch, maar heeft wel een opknapbeurt nodig (eufemisme van de dag). De scheur in de wastafel, een gammel balkonhek en een oud bad maak je niet goed met miniflesjes Rituals.

We vlijen ons met boek en blikjes vanille cola op het strand en gaan regelmatig het water in. Het verhaal van de speciale kwallen die hier voorkomen en waar je goed ziek van kunt worden, probeer ik te vergeten. Tot ik een scherpe steek in mijn voet voel. Ik hinkel het water uit en zie een bloedend sneetje onder mijn voet dat verdomd veel pijn doet en pijn blijft doen. Het lijkt of ik in glas of iets dergelijks ben gestapt, het voelde in elk geval niet als een glibberige kwal. De pijn trekt door in mijn enkel en lopen lukt maar moeizaam. Na een half uur is de pijn zo erg dat ik niet meer kan blijven zitten. Ik moet mijn voet bewegen om het nare gevoel te onderdrukken, maar het helpt niet.
We gaan naar onze kamer, maar ook daar kan ik door de pijn niet liggen of zitten. Henk denkt dat er wellicht iets in de wond zit en peutert er met een pincet in. Gelukkig hebben we geen stanley-mesje bij ons. Ik houd het niet meer van de pijn en de operatie wordt gestaakt wegens overmatige beweeglijkheid van de patiënt.
Omdat er geen enkele verbetering is en we ook niet zeker weten of het toch die enge kwal is, besluiten we om naar een eerste hulppost te gaan. In de VS zitten deze emergency centers tussen de fastfoodrestaurants en winkels.
Bij het loket geven we de noodzakelijke gegevens door en wachten dan tot we aan de beurt zijn. Dit is al snel. We worden door een deur geleid, en wat we daarachter tegenkomen hadden we niet kunnen bedenken. Niet een behandelkamertje met een arts erin, maar een soort mini-ziekenhuis met allemaal kamertjes, apparaten, dokters en verpleegkundigen.

Ik word op een bed gelegd, krijg een bandje met een barcode om en moet een hele batterij aan vragen beantwoorden. Dan komt er een arts die dezelfde vragen nog eens stelt (en zich ook afvraagt wat Europeanen in hemelsnaam in Texas doen) en tegelijkertijd mijn voet onderzoekt. Geen kwal, dat is mooi. Wat het wel is weet hij niet (hij suggereert een vishaakje: 'There are tons of them in the ocean here'), dus er moet een foto gemaakt worden. Daarvoor komt er iemand anders die nog eens dezelfde vragen stelt. Vervolgens komt de dame van de administratie met een pak papieren die ik een voor een moet ondertekenen. Of ik wel op mijn rechten ben gewezen. Of ik ingestemd heb met een onderzoek. Of ik mijn plichten wel ken. Of ik mijn organen wil doneren. Of mijn privacy niet geschonden is. Of ik wel weet hoe ik een klacht moet indienen. Of ik gereanimeerd wil worden. Of ik een euthanasieverklaring heb. Of we verzekerd zijn en wie dit avontuur gaat betalen.
Die betaling is overigens een verhaal apart. De dame vertelt dat ze gaat proberen om het bedrag bij onze verzekering te declareren. Het kan zijn dat dat niet lukt, dus het zou fijn zijn als wij nu 300 dollar via onze creditcard borgstellen. Dan hebben we maar liefst 78 % korting gehad, het emergency center heeft in elk geval 300 dollar gekregen en dat bedrag kunnen wij vast wel verhalen op de reisverzekering. En dit alles legt zo'n dame met droge ogen uit...

Ondertussen zijn de foto's bekeken en komt de dokter met de uitslag. Niets te zien, maar hij gaat de wond toch schoonspuiten. Hij trekt de wond wat verder open, drukt er een tuitje in (AUUWWWW) en spuit er water doorheen. Dan wordt er nog een tetanusspuit gezet en is onze kennismaking met de Amerikaanse gezondheidszorg afgelopen. Mijn barcode wordt gescand en we kunnen gaan. De pijn is weg, dus het kan niet anders dan dat er toch iets miniems gezeten heeft, anders was die pijn niet zo heftig en langdurig geweest.

We zijn twee uur verder en rammelen van de honger. Bij Chili's eten we een salade - we moeten aan de kilo's blijven denken. Dat blijft lastig in Amerika, want alles is hier veel en groot. Onze o zo gezonde salade ligt zo vol met kaas, dressing en kaasenchillada's dat hij waarschijnlijk meer calorieën bevat dan een groot bord friet met mayo.