24 juli: Grab 'm by the balls

Na een nacht waar we allebei om het half uur wakker zijn - je zult je ook maar verslapen met drie wekkers naast je bed - staan we om half 5 op. Ontbijtje, koffie, koffers in de auto, deuren op slot en een uur later zitten we in de auto op weg naar Schiphol. Met één boardingpass, want bij het online activeren van nummer 2 ging iets fout. Dat moet bij een KLM servicepoint op Schiphol nog geregeld worden.
Als Henk bij Arnhem noord keihard 'Shit' roept, weet ik dat er iets vergeten is of dat er nog iets geregeld moet worden. En dat klopt: we blijken in de verkeerde auto te zitten. De parkeerplaats op de luchthaven staat geregistreerd op de Focus, de koffers en wij zitten in de Toyota. Vanwege de reclame, die dan 4 weken in de parkeergarage van Schiphol door potentiële klanten gezien wordt; maar dit hadden we bij het boeken van de parkeerplek nog niet bedacht. Een telefoontje naar de luchthaven levert niets op, dus we moeten het ter plekke zien te wijzigen.
Gelukkig staat er een doortastend type bij de slagboom van P3 en is de parkeerticket snel omgeboekt. Ook het probleem van de boardingpass blijkt minder ernstig dan de KLM-site ons gisteren wilde doen geloven. Gewoon printen en klaar.
Inchecken gaat vlot; de gigantische rij waarin we in de meivakantie terechtkwamen (de rij startte toen in vertrekhal 2, koffers inleveren moest in hal 1), is nu een miniem rijtje. Eitje. Binnen een uur zijn we overal langs en kunnen we aan de koffie.
Boarden bij vluchten naar de VS duurt altijd lang.  Sinds 9/11 staan er altijd heren in indrukwekkende pakken die met een zorgelijk gezicht zeer belangwekkende vragen stellen voor je het vliegtuig in kunt. Denk aan vragen als: 'Heeft u zelf uw bagage ingepakt?' Of: 'Waar heeft u de bagage ingepakt?'
Kwinkslagen als 'Nee, dat deed de hond' of 'Onder de douche' worden dan niet op prijs gesteld.
Dit keer waren er geen imposante mannen die alle passagiers apart namen. Het tijdrovende klusje bleek vervangen door een random controle, waarbij slechts 8 passagiers werden ondervraagd. Maar dan wel goed!
Henk was de gelukkige. Hij werd meegenomen naar een speciale plek achter de hekjes. Hier werd hij niet alleen onderworpen aan een vragenvuur, maar ook met een speciaal apparaat en een ingenieus plakstrookje gecheckt op gevaarlijke stoffen. Uitslag: TNT. Gelukkig had de uitvoerend controleur door dat het apparaat kapot was. TNT, dat hadden ze nog nooit meegemaakt! Dan maar uitgebreid fouilleren, fouilleren en nog eens fouilleren. Met een variant op Trumps 'Grab them by the pussy' was de controle klaar. Geen bommen achter de ballen.

De vlucht naar Houston duurt 10 uur. Met een gigantische beenruimte door onze zitplaats bij de nooduitgang en de uren gemiste slaap, is de reis goed te doen.
Vervelender is het oeverloze wachten op de Amerikaanse luchthavens. Een hal vol mensen die allemaal langs een van de slechts acht geopende loketten moeten voor vingerafdrukken, een irisscan en de vraag wat je komt doen in Amerika. Zouden ze onze fingerprints van vorig jaar dan echt verwijderd hebben?

Het kost ons meer dan een uur om er langs te komen. Dan pas kunnen we de koffers van de inmiddels stilgezette lopende band halen. Buiten valt de warmte als een deken over ons neer. Allemachtig, de bril beslaat ervan. Een bus brengt ons naar de autoverhuurder, waar een rode Nissan Rogue voor ons klaarstaat. We sluiten de TomTom (absolute noodzaak in deze stad) aan en rijden langs de oostkant van Houston. Het gebied is een aaneenschakeling van snelwegen, cross-overs, industrie, bedrijven, autoverkopers en andere lelijkheid, maar brengt ons vlot naar het hotel in Webster, waar we de komende drie dagen zullen slapen.
De kamer is groot en vooral heerlijk koel! We zoeken een Walmart in de buurt en kopen dingen die de komende 4 weken noodzakelijk zijn: de piepschuimen koelbox, water, blikjes frisdrank en twee strandlakens. Eten gaat vandaag fast, want we zijn doodmoe. Als we om half 9 plaatselijke tijd in bed rollen, is het in Nederland half 4 's nachts en zijn we bijna 24 uur op.