26 juli: Vervreemding

In het Museum District van Houston bezoeken we vandaag het Museum of Fine Arts. Naast de gewone collectie zijn er twee tentoonstellingen die we graag willen zien: Paint the revolution - Mexican Modernism en Ron Mueck. De eerste valt wat tegen; de werken van Frieda Kahlo en Diego Rivera zijn mooi, maar de rest kan ons niet echt boeien.
De tweede, Ron Mueck, is fantastisch. Mueck is een Australische beeldhouwer die hyperrealistische mensbeelden maakt van siliconen en fiberglas. Toch zijn deze zeer echt lijkende beelden ook vervreemdend, omdat ze qua afmetingen niet realistisch zijn. De mensen van Mueck zijn of veel kleiner of juist veel groter dan de mens.

Ook de vaste collectie van het museum bevat mooie werken. Te veel om allemaal te bekijken, dus we beperken ons tot de Amerikaanse en Europese moderne kunst.

Als toetje lopen we nog tegen deze metalen kast met twee skeletten en een hele rits aan metalen instrumenten aan: End Game. Dit kan alleen door Damian Hirst bedacht zijn!

The Galleria is een grote winkelmall middenin Houston. Bijzonder, want de malls in de VS staan altijd buiten de steden. In kleinere steden geen malls, maar wel winkelcentra buitenaf. Gevolg is dat er in de centra van dorpen en steden geen winkels meer zijn, behalve vage zaakjes met tweedehands pannen en derdehands prullenbakken, prullaria en esoterische muziek. 

Geen tweedehandse meuk in The Galleria, integendeel. Er is een onvoorstelbare hoeveelheid winkels van allerlei sjieke en iets minder sjieke merken en een boel losstaande stands met dames en heren die smeerseltjes aan de man/vrouw proberen te brengen. Zo ook aan ons. Voor we het weten zijn we in een fancy gezichtsverzorgingswinkel gelokt door een vriendelijke Amerikaan die natuurlijk ook in Amsterdam is geweest. Hij zal onze rimpels wel eens even verwijderen, watch it. Prachtige uitleg, iets met komkommers en collageen, smeerseltje onder ons rechteroog en dan moeten we over een half uurtje maar terugkomen. Gezien de kleur van zijn tanden laat onze vrolijke verkoper zich zelf niet zo vlot in de maling nemen; tegenover zijn shop bevindt zich een Whiten your teeth in just 10 minutes zaak. 

Tijdens de lunch in een saladebar voelen we allebei een raar trekkend gevoel en verdomd, een strakke huid. Dit kan niet waar zijn! Selfies maken om het verschil te zien, weten dat je genept wordt maar nog niet snappen hoe. Dan wrijft Henk eens goed onder zijn oog. Dag zalf, hallo rimpel! Het zalfje was opgedroogd en trok een soort strak filtertje over de huid. Toch thuis ook eens proberen met behangplaksel. 

Op zoek naar een toilet word ik staande gehouden door weer een slimme kwakzalver. Ik heb niet eens de kans om iets te zeggen, of hij staat al met een watje in mijn gezicht te smeren ("Don't worry ma'am, I'm gay) en crèmepjes op te smeren ("I'm from Israel, they don't like gays there) Als ik niet bereid ben de 80 dollar voor het potje neer te tellen ("I like your husband, just for one night?"), daalt de prijs meteen naar 40. Grapjas.

Midden in The Galleria, omring door restaurants, is een schaatsbaan. Met een temperatuur buiten van tegen de 40 graden, is een schaatsbaan niet het eerste wat je verwacht! Maar slim, want vaders en moeders kunnen rustig eten terwijl 't kroost rondjes schaatst. 

Over de terugweg van Houston naar Webster (zo'n 30 mijl) doen we twee uur. Files op de zesbaans snelwegen en opstoppingen op highways die boven en onder elkaar door krioelen. Prins Clausplein keer 10. Wat een stad.