Vroeg
opstaan vandaag, want we hebben een lange rit voor de boeg. 500 km naar
Marathon, een plaatsje in de buurt van Big Bend National Park. Hier zullen we
de komende drie nachten in historisch hotel Gage verblijven. Het hotel ligt nog
50 mijl van Big Bend af, maar zag er aantrekkelijker uit dan het enige hotel dat
in het park ligt.
We
gaan via de gewone highway, die voor een groot deel tweebaans is. Het eerste
stuk loopt van San Antonio naar Del Rio. Plat, bos, ranches, leeg. Vanaf Del
Rio, dat tegen de Mexicaanse grens ligt, verandert het landschap in een
heuvelachtig woestijngebied. Er is nauwelijks bebouwing langs de weg. De enkele
huizen die er staan, zijn vervallen en leeg, een verroeste pickup in het gras. Alsof
de mensen hun koffers hebben gepakt en alles achterlatend zijn vertrokken.
Bij
een brug over de Pecos rivier lunchen we. Het is de derde brug lezen we, nadat
de vorige twee door overstromingen zijn verwoest. Niet voor te stellen als je
de rustige rivier zo ziet. Op de rotsen aan de andere kant van het water zien
we geiten rennen. Wilde geiten? Een ranch?
De
ranches hier herken je alleen aan het bord dat boven een toegangshek staat. We zien
vandaag buiten die paar geiten geen runderen, geen paarden, maar wel heel veel
ranches. Geen idee wat ze daar dan doen.
Twee
van de drie dorpen die we van Del Rio naar Marathon tegenkomen, lijken ook
vrijwel uitgestorven. In het derde dorp, Sanderson, zijn nog een paar motels te
vinden. Niet de motels waar je vrijwillig gaat slapen overigens; meer het type
uit de enge misdaadseries van Netflix.
Van
activiteiten die leiden tot een muur tussen Mexico en de VS zien we niets. Op een
paar plekken rijden we vlak langs de grens volgens de kaart, maar we zien niet
wat nu Mexico is en wat VS. Over de hele route zien we vier keer een border
patrol auto rijden, op een dirt road naast de highway. Alsof die Mexicanen in
de brandende hitte (het is alweer 100 graden) de grens oversteken. Hoe dan ook,
wij kunnen Trump ook geen handje helpen. We zien ze niet, de schichtig
rondkijkende mannen met sombrero – zelfs geen sombrero’s die sneaky boven de
bosjes uitkomen - of vrouwen in felgekleurde doeken met een kind op de rug.
Rond
half 3 zijn we al in Marathon, waar inchecken in het Gage Hotel. Het hotel is
fantastisch mooi. De kamers liggen allemaal aan een patio die deels overdekt is
en zijn gebouwd in Mexicaanse stijl. Roze muren, kransen van chilipepers aan de
wand, verweerde banken, stoelen van riet en leer, dierenkopskeletten,
terracotta bloempotten en paardrijzadels rond een mooi aangelegde tuin. Een heerlijk
zwembad, waar je ook echt in kunt zwemmen; niet zo’n ding die er op de
Booking.com foto’s uitziet als een Olympisch bad maar waar je in werkelijkheid
slechts één schoolslagje kunt maken en dan al aan de overkant bent.
Marathon
heeft 430 inwoners en is nauwelijks een dorp te noemen. Het leeft bij de gratie
van de toeristen die naar Big Bend gaan, en dat zijn er niet zoveel. Big Bend
is dan ook echt een uithoek, je moet ver rijden om er te komen. Er is een restaurant,
dat hoort bij het hotel. Wat er verder aan restaurants is geweest, is gesloten.
De enige supermarkt die er is, is piepklein. Na het kopen van twee yoghurtjes
voor morgenvroeg, is de eigenaar voor de rest van de week door zijn voorraad
heen. Verder is er een benzinepomp, waar de benzine akelig duur is, nl. $ 2,75.
Luxeprobleem, want dit is de prijs per gallon, en een gallon is 3,6 liter.
Maar, in de rest van Texas betaalden we amper 2 dollar voor diezelfde gallon. Tanken
in Texas is feest!
In
Marathon komen elke dag ongeveer evenveel goederentreinen als auto’s voorbij.
Treinen kondigen zichzelf aan met luid getoeter. Ze zijn lang, vaak zo’n 75
wagons en soms zelfs met dubbele containers erop. Het spoor ligt pal langs de
highway en over beide kun je rustig heen en weer wandelen.
We
besteden de middag met een boek aan het zwembad. Het is warm, zo tegen de 40
graden, maar een heerlijke droge warmte.
’s
Avonds eten we in het hotel. Ons plan van een lekker flesje rode wijn bij het
diner, wordt echter door the American way of eating in duigen gegooid. Als de
margerita en broodjes met kruidenboter net op tafel staan, wordt het
voorgerecht al geserveerd. Voordat we de kans hebben er iets van te zeggen,
staat het hoofdgerecht op tafel en nog voor de laatste hap daarvan nemen wordt gevraagd
of we een dessert willen. Bij ons NOOO wordt het mapje met de rekening uit de
zak gehaald en op tafel gelegd. De margerita is nog niet eens op, dat flesje
wijn gaat hem niet meer worden. Ongelooflijk, dat tempo hier. Niks genieten van
eten; stouw een homp vlees naar binnen en klaar. Op het enquêteformuliertje
hebben we een lesje ‘genieten van eten’ en ‘hoe verdien je meer aan je gasten
dan je nu doet’ geschreven. Morgen een pizza van de yoghurtmeneer, want die
maakt hij ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten